Sonunda sadece üzgünüm. Ben için, bende bıraktığın sen için, o basit dünyamı anlamlarla kutsadığın için, yorulduğum için, yorduğum için, ruhunu başedemeyeceğin kadar hırçınlaştırdığım için, gördüklerini görmen gereken kadar olarak anlamanı engelleyemediğim için.
Elimden ne geldiyse yaptım, söylenecek çok da bir şey yok. Endişelenme, tüm huzursuzluğun benimdir. Alıp diğerlerinin yanına koyarım. Kim olduğun öyle bir bağarıyorki; söylediklerini duyamıyorum bile... Katle kendimden başladım! Ne varsa geçmişten kalan, Paramparça olmalı! Anılarım mesela... Gülüşlerim mesela...
Adınla yankılanan şiirlerim... Tenimde kuruyan gözyaşlarım... Sonra yansıması yüzünün yüzümdeki... Ve sırf yüzüme çarpan yüzüm yüzünden, Derin bir darbe bıraktım hülyamda! Hüzünlerimin ayak sesleriyle, Çiğnendim! Zanlı benim! Faili oldum tüm senli hallerimin... Şimdi anlam vermeksizin akıttığım pınarlarım var... Kan damlıyor parmak uçlarıma, fersizliğimden...
An ve an ardımda çığlıklar yükseliyor. Pişmanlık mı? Sanmam... Olmasını dilediğimin düşü bitti, olacaklar yaşanıyor... Kabul ettim her halimi ben! Halsizliğimi mesela... Sensizliğimi... Sonra hissizliğimi... Dedim ya, Katilim ben!
Zeynep 3 Yıl Önce
Sanırım bir çoğumuzun duygularına tercüman oluyorsunuz
Sedef 3 Yıl Önce
Yine döktürmüşsün