Kelime süprüntüleri arasında kendini ifade etmeye çalışan zavallı insan . Doğmakla kalan başarısını hayatındaki tek zafer olarak göğsünde taşıyor. Ve o madalya da bilincin tavan arasında tozlu raflarda yerini alıyor. İnsanlık çöplüğünde…
Önce gören gözleri görmez oluyor..Etrafından sahneler geçiyor, kişiler rollerini sergiliyor ve gezegeni etkiliyor. Kapanan iç görüsüyle bakabilmenin gücünü kaybediyor. İçinde ve dışındaki çığlıkları duyamayan kulakları işitmekten yoksun kalıyor. Sanki o iki kulak ona öylesine verilmiş gibi. Sıra diline geliyor. İsteklerini sesler çıkartarak sonuna kadar dile getiren o güçlü ses , artık ya anlamsızda bağırıyor ya da sessizlikten de sessiz bir köşeye geçiliyor. O bebek artık görmüyor, işitmiyor, konuşamıyor, hayattan almadığı tatla koklamıyor.Çünkü aldığı kokular artık mamanın besleyiciliği değil bayatlamış bir hayatın kırıntıları.
Ve sonunda zamanın şarap gibi yıllandırması beklenen insan artık yok. Çünkü hissetmiyor. Beyni diğer organları kadar yenik kaybettiği işlevleri ile.
En zorudur beynin düşünmekten , hissetmekten vazgeçmesi. Kırbaçlanınca koşması gereken atların yatıp ölmesi beklemesi gibi hazin bir sondur . Nefesin kutlanan birinci bölümünün aile başta olmak üzere akbabalarca (akrabalar) tabi onlar da başkalarının kurbanı olmak ön koşulu ile dağılması ve eksilmeye başlaması. Bebek insanın zorlu mücadelesi oyunun 1.Perdesi.
Sevgili yol arkadaşlarım oyunun diğer perdelerini beraberce yazacağız. En iyi siz biliyorsunuz hikayenizi. Ben sadece bu köşemde dile getirmeye çalışacağım. Bazen şiirle, bazen metinlerle ancak romantik hayallerden sıyrılmış çarpıcı gerçekleriyle.
Bugün size armağanım Foucault. ‘’ Meşru farklılığını görünür kıl ‘’